Αλλάζοντας τον κόσμο σε ένα παγκάκι..
Οι ιστορίες ή οι προτάσεις που μπορεί να ακούσει κανείς συζητώντας με κάποιον που εμπίπτει στην ευρεία κατηγορία «τρελός» είναι ικανές, για πολλούς λόγους, να σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Οχι απαραιτήτως με τον αναμενόμενο τρόπο, αλλά με τον ακριβώς αντίθετο.
Μου έτυχε να συνομιλώ τις προάλλες με έναν τέτοιον άνθρωπο ο οποίος μπορούσε μάλιστα να πιστοποιήσει με τουλάχιστον δύο πιστοποιητικά τον τίτλο που εύκολα η κοινωνία μας αποδίδει σε ποικίλες κατηγορίες ανθρώπων, ίσως δε και αδιακρίτως.
Ο δικός μου τρελός λοιπόν είχε εμμονή με το περιβάλλον, και ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε τα πράγματα με προβλημάτισε τόσο ώστε να επιφυλάσσομαι για το κατα πόσο βρέθηκα να συζητώ με έναν τρελό ή με κάποιον που ρομαντικά στο παρελθόν αποκαλούσαν «οραματιστή».
Ο Τ. λοιπόν, είχε την πεποίθηση πως το πρόβλημα του κόσμου μας είναι ο ανταγωνισμός. Σε επίπεδο οικολογίας όπως το έθετε ήταν ο βασικός λόγος που θα αποτυγχάνουμε πάντοτε.
Η ιδέα του έχει ως εξής: Ολα είναι ζήτημα ενέργειας. Η ενέργεια μετατρέπει το θαλασσινό νερό σε πόσιμο. Το νερό αυτό μπορεί να μετατρέψει τις ερήμους σε γόνιμα και παραγωγικά εδάφη, και σε απλουστευτικούς όρους, αναλογιζόμενοι την έκταση των ερήμων ως ποσοστό της επιφάνειας του πλανήτη μας , να θρέψει τον αυξανόμενο πληθυσμό του πλανήτη μας.
Προχωρούσε περαιτέρω τη σκέψη του εξηγώντας μου -έχοντας δίκιο- πως πολύ μεγάλες έρημοι όπως η Σαχάρα, η Γκόμπι και η Καλαχάρι είναι σε περιοχές μεγάλης φτώχιας και θα μπορούσαν γενόμενες καλλιεργήσιμα εδάφη να λειτουργήσουν τόσο ως εργαλείο αναδιανομής του πλούτου (προφανώς της έγγειας ιδιοκτησίας) όσο και ως μέσο ανάσχεσης της οικονομικης μετανάστευσης. Ακόμα όμως και οι έρημοι που υπάρχουν στο ανεπτυγμένο κόσμο όπως η Μεγάλη Αυστραλιανή Ερημος θα μπορούσαν να αυξήσουν την ικανότητα της συγκεκριμένης γωνιάς του πλανήτη που έχει έκταση ίση με την Ευρώπη να φιλοξενήσει πληθυσμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων και όχι τα 40 εκατομμύρια αυστραλούς –λέμε τώρα- που φιλοξενεί σήμερα.
Για να απλοποιήσει το επιχείρημά του μου το έθετε ως εξής: Ενας φτωχός, το πρόβλημα που έχει είναι πως ενώ θέλει να έχει ρεύμα και ζεστό νερό στο σπίτι του, αυτό που πραγματικά του λείπει δεν είναι να του δώσει κάποιος σημερα λίγα χρήματα για να πληρώσει τον τρέχοντα λογαριασμό ή κάποιος άλλος τον επόμενο μήνα για να πληρώσει τον επόμενο, αλλά στην ουσία ένα κεφάλαιο εκκίνησης ώστε ένας ηλιακός θερμοσίφωνας ή ένας ηλιακός συλλέκτης (πάνελ) να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο εφευρέθηκαν.
Ολοι θα έπρεπε να έχουμε έναν ηλιακό συλλέκτη πάνω από το σπίτι μας, συνέχιζε, ώστε με την απόδοσή του να ζεσταίνουμε ή να ψύχουμε το σπίτι μας όσο θέλουμε, για να μαγειρεύουμε, για να φωτίζουμε τον χώρο, για να φορτίζουμε το όχημα που θα μας πηγαίνει στη δουλειά μας, για να αφαλατώνουμε το νερό και να ποτίζουμε τον κήπο μας ή να αφυγραίνουμε τον αέρα όπου δεν υπάρχει κοντά θάλασσα ή αλμυρή λίμνη.
Θα ήταν το ίδιο, ολοκλήρωσε, με το να είχε ο καθένας τον προσωπικό του μίνι ατομικό αντιδραστήρα, αλλά ίσως αρκετά πιο υγιεινό και ακίνδυνο. Ολο αυτό είναι εκεί έξω και μας περιμένει. Απλά κανείς δεν το θέλει γιατί δεν συνάδει με τον τρόπο που λειτουργεί το εμπόριο. Ποτέ δεν χαρίζουμε κάτι που μπορούμε να πουλήσουμε. Ο ίδιος ο ΟΗΕ έπρεπε να χαρίσει στους φτωχούς τα μεσα για να είναι ανεξάρτητοι και ευτυχισμένοι. Για να έχουν δηλαδή προσβαση στη βάση εκκίνησης που είναι η φθηνή ή καλύτερα η δωρεάν ενέργεια. Αλλά ποιος είναι ο ΟΗΕ; Οι εκπρόσωποι όλων αυτών των εμπόρων που δεν θέλουν να χαρίσουν τίποτα.
Αν και η ανάλυσή του υπήρξε αρκετά απλουστευτική -άλλοι θα την έλεγαν και αφελή-, εγώ κρατάω δύο σημεία. Το πρώτο είναι πως αυτός ο ονειροπόλος δεν έκατσε να μου μιλήσει για ένα δικό του πρόβλημα αλλά για το σχέδιό του να σώσει τον κόσμο και το δεύτερο, πως δεν είχε άδικο στο γεγονός πως η τεχνολογία έχει σήμερα δώσει συγχρονες και αποδοτικές λύσεις, οι οποίες δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα να περάσουν στα χέρια όχι μόνο αρκετών, ούτε πολλών, αλλά όλων.